ارتباط میان خانه و مدرسه را به نوعی می‌توان ارتباط مکمل دانست. خانه منبع بی‌پایان اجزای رسیدن به موفقیت دانش‌آموزان است که نظیر آن را در هیچ جای دیگر نمی‌توان یافت و مدرسه، همان طور که قابل پیشبینی است، منبع اصلی آموزش و یادگیری است.
باید توجه داشت که ایفای نقش مکمل، توسط هر دو وجه این رابطه، کاملا ضروری است و باید نگاهی ویژه به مسئولیت‌های هر بخش داشته باشیم. والدین نیز مسئولیت‌هایی در نمرات فرزندان خود دارند. آنها مسئول غنی کردن شرایط زندگی فرزندان خود هستند و نمرات، یکی از معیارهای کمی مهم در پیشرفت دانش‌آموزان است.
والدین با دانش خود و کمک‌های درسی یا روحی به پیشرفت دانش‌آموز کمک می‌کنند و محیط خانواده باعث انگیزه بخشی به او برای طی کردن مسیر می‌شود. شاید خانه و مدرسه از نظر شرح وظایف تأثیر متفاوتی در عملکرد دانش‌آموزان داشته باشند اما نباید این واقعیت را نادیده گرفت که هر دوی آنها در یک تیم حضور دارند و برای هدف واحدی تلاش می‌کنند.
مدرسه برای انجام دقیق مسئولیت آموزش نیاز به همراهی والدین دارد تا دانش‌آموزان از همه نظر برای یادگیری در محیط مدرسه آماده باشند. والدین نیز از سوی دیگر نیازمند آگاهی از تحلیل دقیق معلمان از وضعیت درسی فرزندان هستند تا راهکارهای نظارتی را با کیفیت بهتری دنبال کنند. نتیجه این کنش‌های برآمده از مسئولیت پذیری، هدفی است که تیم خانه و مدرسه دنبال می‌کنند؛ یعنی موفقیت دانش‌آموزان در انتهای مسیر.
والدینی که تعامل خوبی با مدرسه فرزندشان دارند، نسبت به فعالیت‌های فرزندشان پیگیرتر هستند و به روند تحصیلی آنها نظارت بهتری دارند. بدیهی است که در این شرایط شناخت نقاط قوت دانش‌آموز برای تشویق و نقاط ضعف برای برطرف کردن به خوبی انجام می‌شود. مدرسه برای انجام دقیق مسئولیت آموزش نیاز به همراهی والدین دارد تا دانش‌آموزان از همه نظر برای یادگیری در محیط مدرسه آماده باشند.
والدین نیز از سوی دیگر نیازمند آگاهی از تحلیل دقیق معلمان از وضعیت درسی فرزندان هستند تا راهکارهای نظارتی را با کیفیت بهتری دنبال کنند. نتیجه این کنش‌های برآمده از مسئولیت پذیری، هدفی است که تیم خانه و مدرسه دنبال می‌کنند؛ یعنی موفقیت دانش‌آموزان در انتهای مسیر.
مترجم: حسام زینی
منبع: شماره ۳۱۵ مجله آزمون