روش تدریس و آموزش درس ریاضیات در گذشته غالباً اینگونه بود که معلمها و دبیران محترم ریاضی با ورود به کلاس و احیانا پس از حضور و غیاب و چند پرسش کلاسی از دانشآموزان، اولین جملهای که میگفتند این بود: «بچهها! جزوههایتان را باز کنید. آخرین مسئله یا مثال و نکتهای که گفتم چه بود؟»
روش تدریس ریاضیات در گذشته
تا پیش از اینکه اهمیت روش تدریس به اندازه امروز پررنگ شود، فقط سرفصل و عنوان درسها از کتاب درسی گرفته میشد و مفاهیم و موضوعات مربوط به عنوانها به صورت یکجانبه از طرف دبیر ریاضی تدریس میشد. ما هم آنها را به شکل جزوه یادداشت میکردیم.
این جمله بارها از دبیران محترم و زحمتکش شنیده میشد: «بچهها! با کتاب درسی کاری نداریم.» و فقط برای حل تمرینها و تکالیف به کتاب مراجعه میشد.
روش یاددهی مفاهیم هم بیشتر به صورت مستقیم و بدون دخالت دانشآموزان بود. البته کلاسهای درس ریاضیات کلاسهایی بسیار ساکت و آرام بودند.
دبیران ریاضی متکلم وحده بودند و دانشآموزان در حال گوش کردن و یادداشت برداری از مطالبی که دبیر یا دیکته میکرد یا روی تختهی کلاس نوشته بود و ما از روی آن مینوشتیم.
روش تدریس امروزی ریاضیات
کلاس ریاضی دیگر کلاسی ساکت و آرام نیست. اینکه خودتان در یادگیری و ساختن مفاهیم درسی شریک هستید، احساس خوبی پیدا می کنید و این تقریبا همهی هدف ما از یاددهی است.
امروزه اما کتابهای ریاضی رویکرد دیگری دارند و معلمها وقتی وارد کلاس میشوند، پس از حضور و غیاب و چند پرسش کلاسی، میپرسند: «بچهها! تا کجای کتاب را با هم مطالعه کردیم؟ امروز چه فعالیت یا کار در کلاسی را باید کار کنیم؟»
یعنی در کتابها مفاهیم اصلی به صورت مستقیم بیان نشده و شما طی فرایندی، که آن را فعالیت مینامیم، در ساختن آن مفهوم سهیم میشوید و خودتان به آن مفهوم میرسید، سپس توسط دبیر محترم و کار در کلاسهای بعدی، این مفهوم تعمیق و احیانا تعمیم داده میشود.
در روش تدریس ریاضیات امروزی، یاددهی با تعامل و فعالیت کلاسی، که دانشآموز در آن رکن اصلی محسوب میشود، صورت میپذیرد و البته ماندگاری یادگیری بیشتر خواهد بود. اگر فعالیتها هدفمند و غنی طراحی شده باشند، حتی کاربرد این مفاهیم نیز میتواند در فرایند یاددهی و یادگیری نقش داشته باشد.
شما در کلاس درس ریاضی فعال هستید. با همکلاسی خود گفتگو و بحث میکنید، نظرات دیگران را می شنوید، نظر خود را بیان میکنید و از راهنماییهای دبیرتان کمک میگیرید.
نویسنده: حمیدرضا امیری
منبع: مجله سرای دانش